Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: «ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ»

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

«ΑΕΙ ΠΑΡΘΕΝΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ»

00:25 | |

Του Πρωτοπρ. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Η διδασκαλία τής Εκκλησίας µας είναι δόγµατα καί δόγµα σηµαίνει: Αλήθεια, Πραγµατικότητα. Αυτό πού δέν είναι αλλιώς.

Πολλοί σκοντάφτουν στήν λέξη «δόγµα» γιατί είναι προκατειληµµένοι καί αυτή η προκατάληψη, αλλά καί η προπαγάνδα πού τήν υποδαυλίζει, αχρηστεύουν τή λογική καί ωθούν τούς ανθρώπους νά παραλογίζονται.

Άν σκεφθούµε ψύχραιµα θά διαπιστώσουµε πώς κάθε αλήθεια, κάθε πραγµατικότητα είναι δόγµα.

Δόγµα είναι πώς ηγή είναι σφαιρική καί περιστρέφεται. Δόγµα είναι πώς ο καρκίνος είναι ασθένεια. Δόγµα είναι πώς κάθε άνθρωπος έχει κεφάλι καί καρδιά. Δόγµα είναι πώς τό νερό αποτελείται από τά συστατικά Η2Ο. Δόγµα είναι πώς ο Ήλιος είναι µιά θερµή σφαίρα αερίων, πού εκπέµπει ακτινοβολία καί εκλύει ενέργεια. Καί πόσα άλλα επιστηµονικά δόγµατα υπάρχουν...

Κάθε άνθρωπος, βεβαίως, µπορεί νά αµφισβητήση όλα τά παραπάνω, όπως καί κάθε αποδεδειγµένη από τήν επιστήµη πραγµατικότητα. Όµως αυτός ο άνθρωπος θά χαρακτηρισθή –καί δικαίως– αµαθής, άσχετος ή καί φρενοβλαβής.

Αντιθέτως, στον χώρο τής πίστεως, στον χώρο τών αποδεδειγµένων πνευµατικών πραγµατικοτήτων, οι άνθρωποι τής προπαγάνδας δέν δέχονται την ίδια λογική καί µάχονται την Εκκλησία µας γιατί... δογµατίζει!

Σε πείσµα τών παραλόγων η Θεότητα είναι Τρία Πρόσωπα. Είναι, δεν αλλάζει! Ο Χριστός έχει δύο φύσεις: Θεία και Ανθρώπινη. Αυτό δεν συζητείται, Είναι. Η πραγµατικότητα δεν έχει εκδοχές, είναι µία! Έχει δικαίωµα ο οποιοσδήποτε να την αρνηθή αλλά για να µάς πείση πρέπει να µάς αποδείξη ότι υπάρχει, αντί γι’ αυτήν, µια άλλη µοναδική πραγµατικότητα, όχι άπειρες εκδοχές, όπως έχει καταντήσει νά δέχεται ο τάχα σοφός σύγχρονος παράλογος άνθρωπος, αρκεί να αρνηθή και να αµφισβητήση τή µία Αλήθεια καί Πραγµατικότητα.

***
Ένα από τά Δόγµατα-Πραγµατικότητες τής Εκκλησίας µας είναι η Αειπαρθενία τής Παναγίας µας.

Η Παναγία µας είναι πρό τού Θείου Τοκετού της Παρθένος, κατά τόν Τοκετό της Παρθένος και µετά τόν Τοκετό της Παρθένος. Αυτό υµνεί η Εκκλησία µας, αυτό ζεί στή Θεία Λατρεία, αυτή είναι η Αλήθεια, γιατί η Αειπαρθενία τής Παναγίας µας είναι άρρηκτα συνδεδεµένη µε τον Θεάνθρωπον Υιόν της καί, όποιος αµφισβητεί το αειπάρθενον τής Θεοτόκου, αυτός αµφισβητεί τήν Θεότητα τού Χριστού!

Άς προσπαθήσουµε, ταίς πρεσβείαις και τώ φωτισµώ τής Θεοτόκου, νά προσεγγίσουµε, κάπως, τό µυστήριο τής Αειπαρθενίας της.

Η ανθρωπίνη φύσις τού Χριστού µάς δωρήθηκε από τον Ουρανό, διά τής Υπεραγίας Θεοτόκου, τελεία, αναµάρτητη και άφθαρτη. Τήν πρώτη απόδειξη αυτής τής Αληθείας ελάβαµε από τόν Θεό µε τόν τρόπο πού ετέχθη ο Χριστός. Ο Κύριός µας εξήλθε από τήν κοιλία τής Παναγίας µας ενώ ήταν κεκλεισµένη η Παρθενική θύρα, την οποία και άφησε κεκλεισµένη και άθικτη, διότι ο Άφθαρτος δεν προκαλεί φθορά.

Αυτό περισσώς το οµολογεί η Εκκλησία µας: «Φυλάξας τά σήµαντρα σώα Χριστέ, εξηγέρθηςτού τάφου, ο τάς κλείς τής Παρθένου µη ληµηνάµενος εν τώ τόκω σου» (στ΄. ωδή Κανόνος τού Πάσχα).

Χαρακτηριστικά είναι ακόµη, το Ιδιόµελον τών Αίνων τής εορτής τών Χριστουγέννων˙ «Δεύτε ανυµνήσωµεν τήν Μητέρα τού Σωτήρος, τήν µετά τόκον πάλιν οφθείσαν Παρθένον», καθώς επίσης και ο Οίκος τής 26ης Δεκεµβρίου: «Σύ εί καρπός µου (οµολογεί η Αειπάρθενος), σύ εί η ζωή µου. Αφ’ ού έγνων, ότι και ό ήµην ειµί, σύ µου Θεός˙ τήν γάρ σφραγίδα τής Παρθενίας µου ορώσα ακατάλυτον, κηρύττω σε άτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόµενον. Ουκ οίδα σποράν, οίδα σε λύτην τής φθοράς˙ αγνή γάρ ειµι, σού προελθόντος εξ εµού˙ ως γάρ εύρες, έλιπες µήτραν εµήν».

Ο Χριστός δεν έφθειρε τήν Παρθενία τής Θεοτόκου κατά τήν Γέννησή Του, διότι ήταν άφθαρτος. Αλλ’ ούτε εµποδίσθηκε η έξοδος τού βρέφους Ιησού από τόν φυσικό φραγµό τής παρθενίας, όπως δεν εµποδίσθηκε µετά από τριάντα τρία χρόνια η έξοδός Του από το εσφραγισµένο µνήµα κατά την Ανάστασή Του και η εν συνεχεία είσοδός Του πρός τούς Μαθητάς Του «τών θυρών κεκλεισµένων».

Η ίδια ανθρωπίνη φύσις τού Χριστού, πού ετέχθη από τήν Παναγία µας, παρέµεινε καί µετά την Ανάσταση και Ανάληψή Του. Με τις ίδιες Ιδιότητες: Τελεία, αναµάρτητη, «οµόθεος». Αυτό φρονεί η Εκκλησία µας όταν ψάλλη: «Κύριε, εσφραγισµένου τού τάφου υπό τών παρανόµων, προήλθες εκ τού µνήµατος, καθώς ετέχθης εκ τής Θεοτόκου» (Αναστάσιµοι Αίνοι, ήχος πλ. Α΄ ).

Συνεπώς, η αειπαρθενία τής Παναγίας µας δεν οφείλεται στο ότι εκείνη είναι θεά, όπως την θεωρούν εσφαλµένα οι Ρωµαιοκαθολικοί, αλλά στο ότι είναι Θεοτόκος και όχι µόνο ανθρωποτόκος. Εγέννησε Θεάνθρωπο και όχι «ψιλόν (δηλαδή απλόν) άνθρωπον».

Άν η Παναγία µας έτεκε απλόν άνθρωπο, βεβαίως και θα είχε υποστεί φθορά η παρθενία της. Επειδή, όµως, δεν εγέννησε «άνθρωπον αποθεωθέντα (=άνθρωπο πού µετά έγινε Θεός) αλλά Θεόν ενανθρωπήσαντα» (άγ. Ιω. Δαµασκηνός), δηλαδή «άµα σάρξ, άµα Θεού Λόγου σάρξ» (=συγχρόνως σάρκα καί συγχρόνως Θεού Λόγου σάρκα), γι’ αυτό είναι βλασφηµία να δεχθούµε ότι προκάλεσε παρθενική φθορά στήν Παναγία µας ο αναµάρτητος, ο άσπορος, ο άφθαρτος Κύριος καί Θεός µας.

Οι αιρετικοί Προτεστάντες –από τούς οποίους και έχει διαδοθεί η άρνηση τής Αειπαρθενίας τής Θεοτόκου– υποβιβάζοντας και υποτιµώντας τήν Παναγία µας (αφού αρνούνται να δεχθούν τά ανεξίτηλα “σηµεία” τής Θείας Ενανθρωπήσεως, πού άφησε στο Πάντιµο Σώµα της ο Υιός της καί Θεός µας), ουσιαστικά βλασφηµούν καί αρνούνται τήν Θεότητα τούΧριστού.

Έτσι εξηγείται ο ευτελισµός τού ιερού Ευαγγελίου από τούς Προτεστάντες και ο υποβιβασµός τού Χριστού όχι απλώς σε κοινόν άνθρωπο αλλά και σέ διεστραµµένο οµοφυλόφιλο άνθρωπο (!), κατ’ εικόνα τού οποίου “χειροτονούν” καί τούς ποιµένες τους και καθοδηγούν τούς “πιστούς” τους...

Πρωτοπρ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»
Τεύχος 36-38 ΙΟΥΛΙΟΣ- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2005

πηγή:agioritikovima