Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Μη υποβοηθούμενη ευθανασία για αιώνιο θάνατο

Γράφει η Νίκη Μπάρλα

Δρ Κανονικού Δικαίου Πανεπιστημίου Στρασβούργου

Παρακολουθούμε τις ημέρες αυτές μια πρωτοφανή υποστήριξη μέρους της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας προς την πράξη απόγνωσης ενός ασθενούς συμπατριώτη μας, ο οποίος μη θέλοντας να φέρει το βάρος της ασθένειας αποφάσισε να επιλέξει τον τρόπο που θα τερματίσει τη ζωή του και μάλιστα παρουσιάζοντάς το δημόσια.

Είναι αναμφισβήτητο το δικαίωμα κάποιου να κάνει επιλογές και να τις εκφράζει δημόσια ακόμη και όταν η προπαγάνδα που κάνει είναι φανερή.

Τίθενται όμως κάποια ερωτήματα...

Γιατί ενώ όλοι γνώριζαν ότι ο άνθρωπος αυτός θα προβεί σε αυτή την πράξη δεν τον εμπόδισαν από το να το διαφημίζει με τρόπο σχεδόν ειδυλλιακό; Σε αντίθετη περίπτωση ίσως τον οδηγούσαν στο ψυχιατρείο.

Το δεύτερο ερώτημα που τίθεται είναι γιατί δεν ακούσαμε να αναζητώνται ευθύνες από τον ιατρό που του χορήγησε το φάρμακο;

Ποιός είναι και πόσους άλλους ασθενείς είναι ίσως διατεθειμένος να «βοηθήσει» σε στιγμή απόγνωσης;

Το γεγονός ότι ο ίδιος ο αυτόχειρας έκανε την ένεση στον εαυτό του για να φύγει από τη ζωή δεν απαλλάσσει τον ιατρό τουλάχιστον ηθικά από τις ευθύνες του.

Είναι πολύ περίεργη η πολιτική στήριξη της συγκεκριμένης αυτοχειρίας όταν μάλιστα είναι γνωστό ότι σε κάποιες χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης εξετάζεται ακόμη και το θέμα νομιμοποίησης της παιδικής ευθανασίας.

Γιατί δεν παρουσιάστηκε από την αρχή ως αυτοκτονία και έλαβε το γλωσσικό ένδυμα της «μη υποβοηθούμενης ευθανασίας»;

Από πότε θεωρείται επαινετική πράξη η παραίτηση από τη ζωή και όχι ο αγώνας για ζωή;

Ένα τελευταίο ερώτημα είναι τα όρια άσκησης της «οικονομίας» σε περίπτωση αυτοχειρίας.

Μάλιστα ο θανών αρνήθηκε γραπτώς τον Σταυρό του Χριστού αλλά ήθελε να έχει Εξόδιο ακολουθία.

Από την Εκκλησία του Χριστού δεν επιλέγουμε ό,τι μας αρέσει και είναι στα μέτρα μας.

Ο ίδιος ο Χριστός μας έδωσε την απόλυτη ελευθερία να τον αρνηθούμε, να τον λοιδορήσουμε, να τον αμφισβητήσουμε ή να τον αγαπήσουμε αλλά μας γνωστοποίησε και τις συνέπειες της επιλογής μας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ρυθμίσει το θέμα της αυτοχειρίας αλλά και της επιείκειας.

Στις κανονικές αποκρίσεις του Αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας (14) θα δούμε την προτροπή του να είναι προσεκτικοί οι κληρικοί για να μην πέσουν σε κρίμα κάνοντας αδιακρίτως «οικονομία» σε περίπτωση αυτοχειρίας.

Η «μη υποβοηθούμενη ευθανασία» δηλαδή η καθαρή αυτοκτονία δεν πρέπει να απασχολεί τον αληθινά Ορθόδοξο Χριστιανό.

Ο Χριστιανός έχει την ελπίδα στο Χριστό που είναι ο Αρχηγός της Ζωής και του Θανάτου και γι΄αυτό σηκώνει το σταυρό της ασθενείας και της οποιαδήποτε δυσκολίας και περιμένει παρηγορία από Εκείνον, υπακούοντας στο θέλημα Του, και όχι από ενέσεις που θα τον οδηγήσουν σε έναν αιώνιο θάνατο.

Η μόνη ένεση που θα οδηγήσει τον Ορθόδοξο Χριστιανό στον αληθινά καλό θάνατο και μάλιστα στην σωτηρία και την αθανασία είναι το Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού υποβοηθούμενος των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Μαρτύρων της Πίστεως.

* (Η κα Μπάρλα είναι πρώην staff member της Αντιπροσωπείας της Ρωσικής Εκκλησίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης)

Ευχαριστούμε τον κ.Νίκο Κόκκαλη που μας το έστειλε

πηγή:romfea.gr